Column; Nico Dijkshoorn

Gullit heeft weer een liefdadigheidsdingetje nodig


Ruud Gullit is net wakker en eet een Tsjetsjeens aardappelgerecht. Koud. Er is geen magnetron. In Tsjetsjenië vinden ze dat een luxe, warm eten. Hij mist het geluid van een zoemende magnetron. Dat doet hem aan thuis denken, thuis bij zijn vrouw Estelle. Hij op de bank, zij midden in de kamer met 47 tasjes uit de PC Hoofstraat om zich heen en dan dat oergezellige geluid van ontdooiende kaviaar.

In Tsjetsjenië eten ze alles koud. Hij gaat daar niet over klagen. Dat heeft hij wel afgeleerd. Bij Feyenoord heeft hij een keer gezegd dat hij niet was te benijden. Dat is een leermomentje geweest. Als je per wedstrijd als trainer net zo veel verdient als een Rotterdamse havenarbeider in tien jaar, dan moet je dat soort dingen niet zeggen. Mario Been doet dat bijvoorbeeld veel beter. Die verdient een vermogen en toch denken de supporters dat hij ieder weekeinde met een paar zwarte klauwen onder zijn oude Opel Astra vandaan klimt. Ruud is daar ook wat slimmer in geworden.

Op de Tsjetsjeense televisie heeft Ruud gezegd dat hij dol is op aardappelgerechten. Koud vind hij ze nog lekkerder. Hij heeft verteld dat hij er al een levenlang van droomt, ooit in Tsjetsjenië werken. En nu is het zover. Hij kan rustig sterven. Hij vindt de kleding in Tsjetsjenië – een gekleurde deken van geitenhaar met een gat in het midden om je hoofd doorheen te doen – helemaal het einde. Hij draagt er zelf thuis ook een. Hij wil niet meer anders. Ook vindt hij de Tsjetsjeense gewoonte om samen met drie herdershonden in één bed te slapen helemaal niet vreemd. Ruud is een gezelschapsmens. Ze geloven alles hier. Voor veel mensen is hij hun eerste neger. En geen verkeerde, vindt hij zelf.

Terwijl hij de aluminium bak aardappels leeg eet, kijken de herdershonden hem aan. Dat doen ze goed, die smachtende blik. Ze weten donders goed wie ze te vriend moeten houden. Maar hij kan dat nog beter. Niemand likt zich mooier in je leven dan hij, Ruud Gullit. Ruud weet het van zichzelf: hij is niets meer dan een goed doorgefokte herdershond. Hij ruikt het meteen als hij moet doen alsof hij van iemand houdt. Het geld, dat ruikt hij. De rest gaat dan eigenlijk vanzelf.

Zo heeft hij het altijd gedaan. Vanaf zijn jeugd. Eerst heeft hij die mafkees van een Barry Hughes voor zijn karretje gespannen. Met zijn lulverhalen over ontdekken en thuis bezoeken en zijn toekomst bij Haarlem. Haarlem bestaat niet meer en hij wel. Dus waar hebben we het dan over? Hij heeft nooit van Haarlem gehouden. Ze mochten van hem genieten, aan hem snuffelen, ze mochten hem betalen. Barry Hughes zit nu ergens diep in de provincie in heel slecht Nederlands voor driehonderd euro per avond te vertellen dat hij ooit op een rolfluitje blies toen Kessler voorbijkwam. Nee, dan ben je lekker bezig. Wat lullen die mensen dan in Nederland, over hem. Wie heeft het dan goed gedaan? Precies.

Ze weten het in Nederland allemaal zo goed. PSV, wat een domme klootzakken liepen daar dan in de rondte. Zo makkelijk als daar, in Eindhoven, is het hem later nooit meer gelukt; mensen laten geloven dat je echt van hun stad houdt. Hij is er een paar maanden geleden nog geweest. Moest Estelle even heen en weer naar een schoenenwinkel waar ze de laatste dertig paar schoenen van een bepaald merk nog wel in het rood hadden. Reed hij een rotonde op, hadden ze in het midden een veld vol met kegels en een bowlingbal neergelegd. Rotondekunst. En in zo'n stad moet je dan wonen.

Stel, ze vragen hem binnenkort terug, als technisch manager, dan weet hij precies wat hij gaat zeggen. Dat hij diep onder de indruk is van een stad die de rotondekunst mondiaal een boost geeft. Dat hij trots is op Eindhoven, waar men het heeft aangedurfd. Dat de sculptuur van vallende kegels hem steeds weer ontroert. Dat die kegels volgens Ruud staan voor de onderdrukten in de samenleving. Hij lult wel wat. Hij doet het inmiddels op gevoel, vertellen wat de mensen graag horen. Hij heeft als president van de Nederlandse en Belgische kandidatuur voor het WK net een jaar lang gedaan alsof Nederland een heel aantrekkelijk land is. Dan kan je wat. Dat ze dat WK niet hebben gekregen komt door Cruijff, die tijdens een PR-bijeenkomst op zijn fiets zat alsof hij een mango bevruchtte.

Best wel lekker, koud, die aardappels. Hij gooit er een naar de herdershond. Dat doet hem aan Nelson Mandela denken. Die stonk naar natte herdershond. Rook hij meteen. Die Mandela had een half leven in dezelfde onderbroek naar de zee zitten koekeloeren. Dat weet hij nog goed. Zat die Uncle Ben een heel jankverhaal op te hangen over onderdrukking, mensenrechten en discriminatie en opeens wist hij het. Natte herdershond. Hij heeft ooit de auto van John de Wolf gekocht. Eerst gewacht tot John aan lager wal was geraakt en geld nodig had, en toen heeft hij hem eens opgebeld, of John zijn auto toevallig nog wegdeed. Die rook ook naar natte hond, de auto van John. En naar zweterige, gekleurde overhemden.

Zijn hand rook nog maandenlang naar Nelson Mandela. Die lucht kreeg hij er niet uit. De geur van oprechtheid en eerlijkheid. Ruud heeft ooit iets aan Mandela opgedragen, weet hij veel wat, iets van een beker of een kampioenschap. In ieder geval kostte het hem niets. Marketingtechnisch is dat voor het product Gullit heel goed geweest. Hebben mensen toch zeker een jaartje of vier gedacht dat de wereldvrede hem ene moer kon schelen.

Ruud heeft nu, dat voelt hij heel goed, weer zoiets nodig. Een liefdadigheidsdingetje. Ze doen in Nederland heel bijdehand over zijn verblijf in Tsjetsjenië. Zitten ze weer te zeuren dat hij in een land vol boeven werkt. Morgen nemen Estelle en hij een beslissing. Of het wordt een middag poseren met zieke kinderen in een willekeurig ziekenhuis of hij zegt weer eens iets emotioneels over Rinus Michels. Wat een proleet was dat. Doodgaan van verdriet omdat je vrouw er niet meer is. Dat gaat hem niet gebeuren. Hij zou het alleen heel erg vinden voor iedereen als hij er zelf niet meer is. Daar moet hij niet aan denken.


Nico Dijkshoorn


bron: www.vi.nl