Niets is mooier dan dat het heel slecht gaat met iemands favoriete club. Ik kan dat niet goed navoelen. Ik houd niet van clubs, ik houd van voetbal.
Bij het woord club zie ik vergaderingen van de nieuwe ledenraad voor me. Zie ik honderden mannen op kosten van de club op een bitterbal staan blazen. Als ik het woord club hoor, dan denk ik aan verenigingsblaadjes. Met andere clubleden om een tafel vol stenciltjes lopen om het clubblaadje nog voor drie uur 's nachts in elkaar te nieten.
Het verenigingsleven, ik heb er wel aan deelgenomen, maar altijd met de verbaasde blik van een buitenstaander. Ik was vooral dol op de enorme stroom, door willekeurige ouders, ingeleverde wedstrijdverslagen. Veel hele slechte cabaretiers schreven vroeger in een clubblad.
Over de hoofden van de voetballende kinderen heen, hangen ouders in hun stukjes bijna altijd de nog niet ontdekte veelbelovende schrijver uit. Ik kan ze nog zo oproepen, die prachtige stukjes, vol onbegrijpelijke zinnen.
Heden ten morgen waren wij aangekomen hebbende bij de clubhuis waar een goede sfeer van zichzelf hing, maar wat schetste onze verbazing en ook van vele anderen toen er op de deur hing het bordje afgelast wegens sterfgeval, wat wij en de onzen van NFC een schandalige lulreden vinden om zijnde het voetbal waar onze jeugd zich aan verpoost op die manier willens en wetens te verpesten, maar ja volgende week de lastige wedstrijd tegen Roda '23 waar we vorig seizoen enorm zijn benadeeld door die schele homofielmens van een voorzitter die ook scheidsrechterde en zeventien loepzuivere doelpunten van ons afkeurde, dus dat wordt wat volgende week.
Ik vind wedstrijdverslagen waarin de schrijver alle jongetjes in ieder geval een keer wil noemen ook heel mooi. Rob speelde de bal op Rick die Jonnie in stelling bracht. Mooi meegelopen, Teun! Daarna was het voor Dik en Rens een koud kunstje om Karel in stelling te brengen, alles gadegeslagen door een goed keepende Barry, waarna Kees de bal door kopte op Sylvio. Nico liep helaas op de doellijn in de weg.
Clubliefde doet rare dingen met een mens. Ik kijk graag naar mensen die club-bloed door hun lichaam pompen, vanuit de veilige wetenschap dat het bij mij nooit zo ver zal komen. Negentien jaar ieder weekend tosti's bakken voor na-dampende voetballers en hun aanhang, dat is van een grote schoonheid.
In kantine's zoek ik meteen naar het prikbord. Heerlijke mededelingen. 'De volgende leden hebben hun contributie nog niet betaald. De hele familie Van Velzen, de hele familie Schuit en zoals gewoonlijk de hele familie Willems. Zoals wij acht maanden geleden ook al waarschuwden: nu binnen een week betalen, anders is het finito.'
De rubriek Wist u dat... hangt ook meestal op het prikbord. De berichten ontroeren mij. Die lieve opsomming van geinige weetjes. Wist u dat... Peen Schouten al drie maanden zijn rijbewijs heeft! Wist u dat....Nick zijn vrouw een heerlijk recept voor kaasfondue heeft. Wist u dat.... tante Dini een heerlijke vakantie heeft gehad in Oostenrijk.
Voetbalkantines, ik zwerf er graag doorheen. Het fijnst is de tafel met bingo-artikelen. Lichaamsverzorging-set beschikbaar gesteld door Drogisterij Dodewaard. (Tevens Postkantoor).
Loop door een kantine, kijk om je heen, luister goed en je hebt zo vijftien nieuwe gedichten. Ik zie die bal aankomen, ik kop en daarna weet ik zes jaar niks meer.
Of het prachtige gedicht Litteken dat ik jaren geleden in een voetbalkantine te Leiden hoorde. Nee, lager voelen. Ja, daar. Die ribbel in mijn lies. Dat is een oud litteken.
Door clubliefde ontstaan er de mooiste, soms ongewilde kunstuitingen. Vooral woede en frustratie helpen erg mee. De ontslagen trainer Sorin Cartu van CFR Cluj, die vorige week tijdens een wedstrijd tegen FC Basel heel nauwkeurig een stuk glas uit de dug-out trapte, het leek wel video-art.
De zwijgende assistenten naast hem, die net doen alsof hun trainer iedere dag zes ramen aan stukken trapt en die prachtige, onbeholpen manier waarop de trainer het glas te lijf gaat. Eerst wil het niet breken. Beetje duwen met de voet. De schaamte dat het nog niet lukt en dan niet meer terug kunnen. Dat raam moet kapot. Nu stoppen, dat staat te lullig.
Iets demonstratief willen vernielen kan heel slecht uit pakken. Ik heb ooit onze oude buurvrouw een bal kapot zien snijden met een mes. Ze had het ons al honderd keer beloofd als wij de bal in haar tuin schoten. Nog één keer, en het mes ging er in.
Pas als je aan zoiets begint snap je: een mes in een voetbal steken, zo makkelijk is dat niet. Ze heeft drie kwartier staan prikken. Wij zaten er gezellig in een kring omheen. Op een gegeven moment zijn we maar naar huis gegaan.
De mooiste clubliefde zag ik ongeveer een half jaar geleden. In de Melkweg speelde ik samen met Henk Spaan, Hugo Borst en onze band The Hank Five, een programma van een half uur op het Comedy Festival.
We lazen voor, we zongen wat, ik deed wat gedichten en toen kwam Hugo Borst. Hij las, onder begeleiding van een trage, sluipende live gespeelde blues, een tekst voor over zijn geliefde Sparta.
Het was niet meer dan een feitelijke opsomming van de rijke historie van zijn geliefde club. Steeds dreigender werd het, steeds onheilspellender boog Borst zich naar het toneel en werkte langzaam naar de laatste zin toen: 'Mei 2010, Sparta degradeert onder leiding van trainer Aad de Mos.'
Daarna heeft Hugo drie minuten lang staan grunten, staan schreeuwen en staan blazen. Telkens maar weer herhaalde hij de naam. Aaddddd de Mossssss. Ik speelde gitaar en keek hem op zijn rug. Ik hoorde zijn gehuil, zijn geloei. Aaaaddddd de Mosssss.
Hier werd de blues opnieuw uitgevonden. Hugo zong over pijn. Zonder lollig te willen zijn. Zonder knipoog. Hij draaide zich na het nummer om en ik herkende hem niet meer. Asgrauw. De ogen wijdopen. Hij wist niet meer waar hij was.
Zo mooi kan clubliefde zijn. Woede of liefde en dan Jouw Club. De dichter Cees Buddingh’ schreef veertig jaar geleden het prachtige gedicht Indian Summer. Zondag, zoon, voetbal, rust, alles zit er in:
Merels pikken, haast in het raam,
de rode bessen uit onze vuurdoren.
Het is zondag. Wiebe komt thuis. Ik hoor
aan zijn stap dat DFC heeft gewonnen
Nico Dijkshoorn
bron: www.vi.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten