Column; Nico Dijkshoorn

Nu weer onze eigen armzalige competitie, heerlijk!


Genoeg over het WK. Ik hoopte dat Spanje won. Om verschillende redenen. Vooral om een miljoen mensen langzaam de schmink van hun kop te zien huilen. Huilende clowns blijven vernietigend mooi. Ben Cramer is er niet voor niets groot mee geworden. Nu werkt hij bij de Gamma als assistent-verfmenger, maar dat is weer een ander verhaal.

Ik mag daar graag naar kijken: volwassen mannen die vergeten dat ze als klomp zijn verkleed. Heel beteuterd op het museumplein staan met twee plastic tieten onder je armen, in die sfeer zaten we ongeveer. Een belachelijke drang om vooral maar feest te vieren. Het maakt niet uit waarom.

Nu was het het Nederlands elftal, maar als er over zes maanden een of andere Friese bosneuker de Elfstedentocht wint, staan we daar weer met zijn allen langs de sloten. Nederlanders laten graag zien wat voor lekkere rare gekkies ze zijn. Wie die euforie veroorzaakt, dat is inmiddels bijzaak. Het gaat om de spandoeken, niet om wie daar voorbijrijdt.

Ook tijdens het WK ging het over alles behalve voetbal. Die narcistische gezamenlijke tocht naar het stadion van de Oranje-supporters en dat zichtbaar genieten van alle aandacht; ik zal nooit begrijpen wat dat met voetbal te maken heeft. Ik hoopte, een dag voor de finale, op een vol Museumplein en een afstraffing door Spanje.

U kon mij voor 6-1 voor de Spanjaarden noteren. En ik zou er dan gaan staan, bij het Concertgebouw, om ze langs te zien trekken, vrouwen verkleed als oranje anuseitje, met hun armen om hun man heen, verkleed als lek ventiel. We konden het goed gebruiken, een paar jaartjes nationale rouw.

Op een of andere manier leek mij dat heel gezond voor de spelers van het Nederlands elftal, om na de verloren wedstrijd in de kleedkamer te zitten met een magnetisch balansbandje om je pols. Sneijder die in de hoek van de kleedkamer wezenloos over het rozenkransje van Yolanthe heen staat te pissen. Stekelenburg, die na zijn fouten tijdens Nederland-Uruguay gewoon weer het iets minder goede neefje van Edwin van der Sar was.

Het was voor iedereen beter dat we verloren. Zeker voor de mensen in het buitenland. Je had er niet aan moeten denken dat half Nederland als wereldkampioen op vakantie was gegaan. Ga op een willekeurig strand in Zuid-Europa staan en je pikt binnen een minuut de Nederlanders eruit.

Die zitten heel hard, met een halve kip op hun hoofd, te schreeuwen dat de pasta niet gaar is. Dat zou, als Nederland had gewonnen, alleen maar erger zijn geworden. Italianen die de hele zomer van Nederlanders met nat okselhaar moeten horen dat het nieuwe Totaalvoetbal nu in Nederland wordt gespeeld.

Ik denk dat Nederlanders deze zomer in Napels aan een pizzabakker zouden gaan vertellen hoe je het lekkerste brood maakt. 'Luister Italiaanse pik. Wij eten in Nederland knipwit. Dat is hoog brood. Brood waar je moeite voor moet doen.'

'Dus niet wat jullie doen, een beetje staan gooien met dat deeg, er met je reet op gaan zitten en het in een oven schuiven. Nederlanders werken voor hun brood, Italiaan. Twee gehaktballetjes uit eigen jus graag, en snel een beetje.'

Het Nederlands elftal heeft nog nooit zo lelijk gevoetbald. Armoedig was het. Saai. Ik zal dat nooit begrijpen, hoe je feestend de straat op kan gaan als er wordt gewonnen met slaapverwekkend voetbal. Ik houd niet van sporters die spelen om te winnen. Ik houd van spelers die willen winnen met mooi voetbal.

En anders liever niet. Duizend keer liever de fantastische wedstrijden onder Van Basten tegen Frankrijk en Italië dan het benepen voetbal dat Bert van Marwijk predikt. Als Mark van Bommel de beste man van Nederland is, dan weet je het wel. Een echte prof. Zuinig spelen. Scheidsrechter bewerken. Slim gaan liggen. Al die dingen waar ik zo’n vreselijke hekel aan heb. Voetbal als beroep.

Een WK winnen met het lelijkste voetbal van de afgelopen veertig jaar, ik zie er het nut niet van. Daarom hoopte ik dat Spanje zou winnen en daarom was ik blij dat dit vreselijk vervelende WK erop zat. Nooit werd er armoediger gevoetbald. Nooit waren de 100 meter-lopers en de kilometervreters zo overheersend aanwezig.

Nog nooit werden er op een WK zo weinig mensen gepasseerd met een schijnbeweging. Voetbal is een sport geworden die door 22 zorgvuldig in elkaar geschroefde atleten wordt bedreven. Het zijn donkere tijden, helemaal als je daar wereldkampioen mee kunt worden.

Maar niet te somber. Alles is weer bijna als vanouds. Alle spelers die Nederland tot in de finale hebben gebracht, trainen snel weer voor een ton per maand bij een Italiaanse, Spaanse of Engelse club, Sneijder belt vanuit Milan nog even naar Nederland om Piet Velthuizen te vertellen dat hij van de WK-premie precies vierduizend keer zijn maandsalaris kan betalen.

We moeten het weer met onze eigen armzalige competitie doen en dat vind ik heerlijk.

Het wordt een feest dit jaar. De voortekenen zijn gunstig. In Het Parool stond vorige week een foto van de Ajax-selectie, aan het trainen in Oostenrijk. Acht voetballers naast een schuurtje, ieder tot zijn middel in een klikobak.

In München wordt Robben door zestien doktoren heel voorzichtig om zijn hamstring gewreven. Bij Ajax staan ze in een oude gezinsverpakking zure bommen te wachten tot ze weer mogen trainen. Dat is het verschil. Feyenoord heeft geen trainingsveld en laat twee spelers van VVV met een echte grote-mensenhelikopter op het veld zakken.

De bekende, vertrouwde armoede. Bij AZ maken de selectiespelers hun eigen kaas, om de lunchkosten te drukken. Bij Heerenveen vouwen ze loempiavellen voor omringende Chinezen om de armspieren te trainen.

Dat veelbesproken geluksgevoel, de euforie die bezit van ons lichaam zou nemen aan het eind van dit WK, je voelt het zo in de grond verdwijnen als je denkt aan de ellende die ons weer een seizoen lang staat te wachten.


Nico Dijkshoorn