Leven In Weelde
Door Struikelblok
De wereld waarin ik leef gaat me steeds meer tegenstaan, emigratieplannen zijn dan ook in de maak. Zuid Amerika heeft mijn voorkeur, al is het in deze tijd niet erg gemakkelijk om daar als Europeaan voet aan de grond te krijgen. Als ik tegenwoordig het (gemanipuleerde) journaal bekijk, ben ik daarna kotsmisselijk. Een rechtssysteem dat echt lachwekkend is, familiedrama’s van Baexem tot Zierikzee, een politieagent die zijn buurmeisje vermoord en begraaft in zijn tuin, hoezo is de beste vriend je politie?! Ministers en andere over het paard getilde, opgehemelde, misselijke schetsfiguren die er in de tweede kamer jarenlang één grote teringzooi van maken en daarna doodleuk mededelen dat ze er me stoppen om meer tijd met hun gezin door te brengen. Dat kan toch niet! Ik kan toch ook niet morgen naar de grote Gamma baas gaan en zeggen dat ik er mee stop om meer tijd met Angelique en mijn katten door te brengen….
Sinds enkele maanden weet ik het vrijwel voor de volle honderd procent. Ik wil geen kinderen op deze wereld zetten. Ik ben een denker en als ik niet te veel heb geblowd wil ik ook nog wel wat doen, maar dat komt niet vaak voor. Persoonlijk vind ik het erg egoïstisch om in deze tijd (en in de toekomst) voor het ouderschap te kiezen. Gelukkig leven we in een vrij land en mag iedereen dat zelf bepalen en kan ik daar zoutloos kritiek opgeven. Vijfentwintig jaar geleden werden de kaarten anders geschud. In negen van de tien gevallen ging de vader volle bak aan het werk en werd de moeder gebombardeerd tot huisvrouw. Anno 2010, heb je in mijn ogen slechts twee keuzes;
1) Er is geen sprake meer van een gezinssituatie doordat de vader of moeder het gezin om uiteenlopende redenen verlaat.
2) Tegenwoordig moeten zowel de vader, danwel de moeder gaan werken om geld in het laatje te brengen, want anders is het simpelweg niet te betalen.
Bovendien zet je een kind op de wereld voor de rest van je leven. Ouders bepalen voor een groot deel de opvoeding, maar als beide ouders werken en daarna rust willen hebben komt van die opvoeding niet veel terecht. Kinderen krijgen al op zevenjarige leeftijd een huissleutel op binnen te komen want papa en mama zijn niet thuis. Mensen kiezen voor kinderen om ze vervolgens te laten opgroeien op het kinderdagverblijf en vinden het daarna gek dat hun kind een afkeer ontwikkeld en zich vervreemd van zijn of haar ouders.
Ik heb er altijd wel ongeveer deze gedachte over gehad maar kan niet ontkennen dat dit gedachteproces in de wandelgangen van mijn geest een beetje is versneld doordat Angelique al wat ouder. Wellicht als ik een relatie had met iemand van mijn eigen leeftijd, ik de deur van het ouderschap nog op een eventuele kier kon laten staan. Maar vandaag de dag is die deur in het slot gevallen. Je moet je ook eens afvragen in welke wereld je kind op gaat groeien. Het paradijs op aarde moet nog gevonden worden en aangezien Columbus er niet meer is, zie ik dit niet meer gebeuren.
Vroeger ging ik na schooltijd buiten spelen, vandaag de dag zie ik vrijwel geen kinderen meer buiten spelen, niet in Haelen-Zuid en niet in Roermond. Kinderen zitten met vierkanten ogen achter hun computers. Kinderen krijgen voor hun 8e verjaardag een X-box of een Nintendo Wii. Iedere ouder is vrij om z’n kind te geven wat hij wil, maar ik vind het tegenwoordig niet meer normaal.
Als ik naar de kinderen kijk die de bouwmarkt waarin ik werk betreden, dan zakt mijn broek af en breken mijn spreekwoordelijke klompen. Als ik de heftruck op een onbewaakt moment in de winkel laat staan en ik kom terug dan zitten er wel weer een paar (lichtgetinte) kinderen op alsof ze in een aflevering zitten van New Kids On The Block. Kinderen die door de Gamma rennen, tikkertje of verstoppertje doen is ook aan de orde van de dag. Heerlijk voor die ouders, kunnen ze tenminste op hun gemak gordijnen, verf of laminaat uitzoeken…
En dan heb ik het nog niet over het financiële plaatje gehad. Vroeger zeiden ze altijd, een kind opvoeden tot z’n achttiende kost 100.000 gulden. In 2010 kun je gerust spreken van een bedrag van 165.000 euro… Dat we jaren geleden zijn genaaid met het overstappen van de euro naar de gulden moet zelfs voor de blinden onder ons duidelijk te zien zijn.
Het contrast is groot, ik zet dagelijks mijn old-school-hardcore lichtblauwe Vespa Ciao (van 500 euro) naast de gloednieuwe BMW X5 van mijn baas…
Nederland is op de wereldkaart zo’n fucking klein kutlandje, maar wel een land met de meeste regels en wetten. Ik merk aan mezelf dat ik er steeds lastiger mee om kan gaan. Ik heb geen moeite met gezag maar wel op de manier hoe me dit wordt medegedeeld. Ik wil niemand een wil op leggen, maar slechts mijn persoonlijke mening geven. Ik wens iedereen veel succes met zijn of haar toekomst, ik zal jullie en het nageslacht nooit vergeten.
Ik stuur binnenkort wel een kaartje, met de groeten uit Brazilië…..
Struikelblok
5 opmerkingen:
So hey Struik, daar zit je aardig wat dwars. Tof geschreven en mooi jouw mening geuit. Ben het niet overal 100 procent met je eens, maar begrijp goed je kwaadheid en afkeer die je schetst tegenover de huidige nederlandse maatschappij.
Respect!
Kan me hier helemaal in vinden op een paar puntjes na. Ik denk dat er heel veel mensen in dit landje rondlopen met deze gedachten. Het is niet voor niets zo dat een kwart van de jongeren aangeeft te willen vertrekken uit dit land. Veel van de dingen die je omschrijft komen inderdaad door de regels en de hoge kosten die er nu eenmaal zijn in dit land. Maar ik denk dat je een ander belangrijk aspect vergeet en dat is het gebrek aan sociaal gedrag in dit land. Iedereen is zo bezig met zichzelf dat iets over hebben voor een ander er vaak niet meer bij is. Je moet niet vergeten dat ook wij een generatie zijn die alles op een presenteerblaadje heeft gekregen. In veel gevallen draait de wereld ook alleen maar om onszelf. Vaders en moeders kopen hun kinderen duur speelgoed zodat ze zich zelf kunnen amuseren. Die tijd kunnen de ouders zelf weer besteden. Ook het geval kinderopvang wordt vaak misbruikt als pa en ma er even tussenuit willen. Nu zeg ik niet dat ouders zich volledig moeten opofferen voor hun kinderen, maar ik heb wel het vermoeden dat er te vaak de keuze voor het eigen hachje gemaakt wordt. Als je voor jezelf wil leven met carriere, mooi huis, dikke auto, flink sociaal leven...... prima. Maar laat in godsnaam het beeld van kindjes los. Want die combinatie is niet mogelijk. Daarnaast vraag ik mij af wat je aantrekt in Zuid-Amerika? Denk je dat het daar zoveel beter en anders is? Je zal er niet tegen dezelfde problemen aanlopen als hier in Nederland, maar ook daar is het verre van paradijs op aarde. Zelf denk ik meer aan Belgie als mijn toekomstig vaderland. Daar kun je nog een kilo appels kopen bij een boerderijtje...... en het geld wat je dan moet betalen?? Dat doe je gewoon in het spaarpotje wat er naast staat. Geen boer te bekennen. Geen pin geen chip, gewoon een beroep op de eerlijkheid van de mens. Probeer dat maar eens in Nederland, kijken hoeveel je verdient met je appeltjes hahahaha. Dus van mij de groetjes uit Kessenich zullen we maar zeggen dan!
" Zelf denk ik meer aan Belgie als mijn toekomstig vaderland. Daar kun je nog een kilo appels kopen bij een boerderijtje...... en het geld wat je dan moet betalen?? Dat doe je gewoon in het spaarpotje wat er naast staat. Geen boer te bekennen. Geen pin geen chip, gewoon een beroep op de eerlijkheid van de mens. Probeer dat maar eens in Nederland, kijken hoeveel je verdient met je appeltjes "
Tussen Heythuysen en Roggel kan dit ook nog gewoon...en dat is gewoon Nederland.
Lekkere Column
ook geen kindjes voor mij
Een reactie posten